дзялі́ць, дзялю́, дзе́ліш, дзе́ліць; дзе́лены; незак.
1. каго-што. Падзяляць на часткі, размяжоўваць.
Д. маёмасць.
Д. на порцыі.
Д. вучняў на групы.
2. што на што. Рабіць арыфметычнае дзеянне дзялення.
Д. адзін лік на другі.
3. што з кім. Аддаваць каму-н. частку чаго-н. свайго для сумеснага карыстання.
Таварышы дзялілі ўсё папалам.
Д. хлеб і соль.
4. перан., што з кім. Перажываць што-н. разам з кім-н.
Д. радасць і гора.
|| зак. падзялі́ць, -дзялю́, -дзе́ліш, -дзе́ліць і раздзялі́ць, -дзялю́, -дзе́ліш, -дзе́ліць; -дзе́лены.
|| наз. дзяле́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
дзялі́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
		| Цяперашні час | 
		
			 | 
			адз. | 
			мн. | 
		
	
	
		
		
			| 1-я ас. | 
			дзялю́ | 
			дзе́лім | 
			
		
		
			| 2-я ас. | 
			дзе́ліш | 
			дзе́ліце | 
			
		
		
			| 3-я ас. | 
			дзе́ліць | 
			дзе́ляць | 
			
		
| Прошлы час | 
	
		
			| м. | 
			дзялі́ў | 
			дзялі́лі | 
		
		
			| ж. | 
			дзялі́ла | 
		
		
			| н. | 
			дзялі́ла | 
		
	
| Загадны лад | 
	
		
			| 2-я ас. | 
			дзялі́ | 
			дзялі́це | 
		
	
| Дзеепрыслоўе | 
	
		
			| цяп. час | 
			дзе́лячы | 
		
		
 
Крыніцы:
	
		dzsl2007,
		krapivabr2012,
		piskunou2012,
		sbm2012,
		tsblm1996,
		tsbm1984.
 Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс) 
дзялі́ць несов., в разн. знач. дели́ть; (на члены — ещё) члени́ть;
дз. паро́ўну — дели́ть по́ровну;
дз. на ча́сткі — дели́ть (члени́ть) на ча́сти;
тава́рышы ~лі́лі ўсё папала́м — това́рищи дели́ли всё попола́м;
дз. дроб на дроб — дели́ть дробь на дробь;
◊ дз. ску́ру незабі́тага мядзве́дзя — дели́ть шку́ру неуби́того медве́дя;
дз. хлеб і соль — дели́ть хлеб и соль
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
дзялі́ць, дзялю, дзеліш, дзеліць; незак., каго-што.
1. Раз’ядноўваць на часткі, размяркоўваць па частках. Дзяліць каравай. Дзяліць маёмасць. □ Зямлю вырашылі на сходзе дзяліць ранняй вясной. Пальчэўскі. Калі хлеба па картках сям’і неставала, рукі матчыны зналі, што трэба рабіць, — так умелі апошні кавалак дзяліць, каб усіх надзяліць, а сябе — абдзяліць. А. Вольскі. // Размяжоўваць, аддзяляць. Дзяліць сыноў. □ Шчыльная агаро[дж]а .. дзеліць двор на дзве часткі. Чорны. Цяпер ехалі палявой дарогай, якая дзяліла два палеткі. Чарнышэвіч.
2. з кім. Даваць каму‑н. частку чаго‑н. свайго; сумесна карыстацца чым‑н. Са мною дзеліць Сойц сухар апошні. Зарыцкі. — Што я зрабіў табе? Душа ў душу жылі. Хлеб-соль дзялілі... Шамякін. // перан. Сумесна перажываць, зведваць (якое‑н. пачуццё і пад.). Шэсць год .. жывуць [Сяргей з Марыляй] разам, душа ў душу, дзеляць паміж сабою гора і радасць папалам. Нікановіч. Я сам адчуваў, што цяпер не ўсе свае думы дзяліў з табою. Скрыган.
3. Рабіць дзяленне (у 2 знач.). Шэсць дзяліць на тры.
•••
Дзяліць шкуру незабітага мядзведзя — размяркоўваць прыбытак у справе, якая яшчэ не зроблена.
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.) 
Дзялі́ць ’дзяліць’. Рус. дели́ть, укр. діли́ти, польск. dzielić, чэш. děliti, ст.-слав. дѣлити. Прасл. *děliti. Роднасныя формы: літ. dailýti, гоц. dailjan, ням. teilen. Гл. Фасмер, 1, 496; Траўтман, 43; Бернекер, 1, 195.
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
дзяліць, падзяляць, раздзяляць; біць, разбіваць, рэзаць (перан.)
 Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.) 
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
члени́ть несов. дзялі́ць; чляні́ць;
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
дели́ть несов., в разн. знач. дзялі́ць; (разделять — ещё) падзяля́ць;
◊
дели́ть всё попола́м дзялі́ць усё папала́м;
дели́ть хлеб и соль дзялі́ць хлеб і соль;
дели́ть не́чего няма́ чаго́ дзялі́ць;
дели́ть шку́ру неуби́того медве́дя дзялі́ць ску́ру незабі́тага мядзве́дзя;
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
чляні́ць, чляню́, чле́ніш, чле́ніць; члянёны; незак., што.
Дзяліць на асобныя часткі, члены; расчляняць.
|| зак. расчляні́ць, расчляню́, расчле́ніш, расчле́ніць; расчлянёны.
|| наз. члянéнне, -я, н.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)