дзылі́нканне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзылі́нканне |
дзылі́нканні |
| Р. |
дзылі́нкання |
дзылі́нканняў |
| Д. |
дзылі́нканню |
дзылі́нканням |
| В. |
дзылі́нканне |
дзылі́нканні |
| Т. |
дзылі́нканнем |
дзылі́нканнямі |
| М. |
дзылі́нканні |
дзылі́нканнях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзылі́нканне ср., разг. звя́канье
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзылі́нканне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. дзылінкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Дзесьці на калідоры рассыпаўся вясёлым дзылінканнем школьны званок. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзылі́нкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
Званіць, ствараць звінячы гук чым-н. металічным.
Д. ключамі.
|| аднакр. дзылі́нкнуць, -ну, -неш, -не; -ні (разм.).
|| наз. дзылі́нканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)