дво́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Вучань, які часта атрымлівае нездавальняючыя адзнакі.

|| ж. дво́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дво́ечнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дво́ечнік дво́ечнікі
Р. дво́ечніка дво́ечнікаў
Д. дво́ечніку дво́ечнікам
В. дво́ечніка дво́ечнікаў
Т. дво́ечнікам дво́ечнікамі
М. дво́ечніку дво́ечніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дво́ечнік м., разг. дво́ечник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дво́ечнік, ‑а, м.

Разм. Вучань, які пастаянна атрымлівае двойкі. У класе няма двоечнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дво́ечник разг. дво́ечнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дво́ечніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да двоечнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)