даўгавы́ гл. доўг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даўгавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. даўгавы́ даўгава́я даўгаво́е даўгавы́я
Р. даўгаво́га даўгаво́й
даўгаво́е		 даўгаво́га даўгавы́х
Д. даўгаво́му даўгаво́й даўгаво́му даўгавы́м
В. даўгавы́ (неадуш.)
даўгаво́га (адуш.)		 даўгаву́ю даўгаво́е даўгавы́я (неадуш.)
даўгавы́х (адуш.)
Т. даўгавы́м даўгаво́й
даўгаво́ю		 даўгавы́м даўгавы́мі
М. даўгавы́м даўгаво́й даўгавы́м даўгавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даўгавы́ долгово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўгавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да доўгу (у 2, 3 знач.). Даўгавая залежнасць. Даўгавое абавязацельства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доўг, до́ўгу і даўгу́, мн. даўгі́, даўго́ў, м.

1. Тое, што пазычана (пераважна грошы).

Вярнуць д.

2. Абавязак перад кім-н.

Яго д. — сачыць за чысцінёй.

◊

Не застацца ў даўгу ў каго — адплаціць тым самым.

Аддаць апошні доўг — развітацца з нябожчыкам; прысутнічаць пры яго пахаванні.

|| прым. даўгавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Даўга́ва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Даўга́ва
Р. Даўга́вы
Д. Даўга́ве
В. Даўга́ву
Т. Даўга́вай
Даўга́ваю
М. Даўга́ве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

долгово́й пазыко́вы; даўгавы́;

долговы́е су́ммы даўгавы́я су́мы;

долгово́е обяза́тельство пазыко́вае (даўгаво́е) абавяза́цельства.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)