дафі́на
‘жонка дафіна - наследніка французскага прастола’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дафі́на |
дафі́ны |
| Р. |
дафі́ны |
дафі́н |
| Д. |
дафі́не |
дафі́нам |
| В. |
дафі́ну |
дафі́н |
| Т. |
дафі́най
дафі́наю |
дафі́намі |
| М. |
дафі́не |
дафі́нах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дафі́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дафі́н |
дафі́ны |
| Р. |
дафі́на |
дафі́наў |
| Д. |
дафі́ну |
дафі́нам |
| В. |
дафі́на |
дафі́наў |
| Т. |
дафі́нам |
дафі́намі |
| М. |
дафі́не |
дафі́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)