далі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. далі́на далі́ны
Р. далі́ны далі́н
Д. далі́не далі́нам
В. далі́ну далі́ны
Т. далі́най
далі́наю		 далі́намі
М. далі́не далі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

наго́р’е, -я, мн. -і, -яў, н.

Узвышаная мясцовасць, якая спалучае пласкагор’і, горныя хрыбты і даліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Далі́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Далі́на
Р. Далі́ны
Д. Далі́не
В. Далі́ну
Т. Далі́най
Далі́наю
М. Далі́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Даліна́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Даліна́
Р. Даліны́
Д. Даліне́
В. Даліну́
Т. Даліно́й
Даліно́ю
М. Даліне́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́йма, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Частка рачной даліны, якая затапляецца ў час разліву.

|| прым. по́йменны, -ая, -ае.

П. луг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абало́на, -ы, ж.

1. Частка даліны ракі, якая ў паводку заліваецца вадою.

Прылесная балоцістая а.

2. Малады слой драўніны, што знаходзіцца паміж стрыжнем і карою.

|| прым. абало́нны, -ая, -ае.

Абалонныя лугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

далі́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да даліны. Далінныя лугі. Далінныя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінкліна́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да сінкліналі. Сінклінальныя даліны. Сінклінальная складка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

та́львег, ‑а, м.

Спец. Лінія, якая злучае найбольш нізкія ўчасткі дна рачной даліны, рова і пад.

[Ням. Talweg ад Tal — даліна і Weg — дарога.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

далі́на, ‑ы, ж.

Раўніна, вялікая ўпадзіна паміж гор ці узгоркаў. Снег на палях растаў, толькі ў далінах застаўся ляжаць шэрым насцілам. Каваль. Тут вочы ўпіраюцца ў недалёкае ўзвышша, якое градою праходзіць уздоўж балоцістай даліны. Пестрак. З пагорка ўніз, у бок даліны, Збягае сцежка між кустоў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)