даку́чыць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
даку́чу |
даку́чым |
| 2-я ас. |
даку́чыш |
даку́чыце |
| 3-я ас. |
даку́чыць |
даку́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
даку́чыў |
даку́чылі |
| ж. |
даку́чыла |
| н. |
даку́чыла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
даку́чыўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
даку́чыць сов., разг.
1. надое́сть, досади́ть;
2. (стать неприятным) надое́сть, прие́сться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
даку́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Разм. Надакучыць, абрыднуць. Лабановіч уздыхнуў лягчэй, як бы з яго плячэй зваліўся нейкі цяжар, бо дарога .. і лес усё ж такі дакучылі яму. Колас. А сонейка, сонейка, да заходзь жа скоранька! Як ты мне дакучыла, раненька усходзячы. З нар. песні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дакуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (разм.).
Надакучваць каму-н., станавіцца непрыемным.
Дзеці ўвесь дзень дакучалі бацьку.
За што возьмецца, усё яму адразу ж дакучае.
|| зак. даку́чыць, -чу, -чыш, -чыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дакуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Разм. Незак. да дакучыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыкуча́ць ’надакучваць’ (Нас.). Прэфіксальнае ўтварэнне ад слаба зафіксаванага ку́чыць з той самай семантыкай (Байк. і Некр., Сл. ПЗБ), якое ў форме *куча́ць больш вядома ў прыставачных утварэннях, параўн. дакуча́ць/даку́чыць, надаку́чыць (гл.). Бяспрэфіксны дзеяслоў узыходзіць да прасл. *kučiti (sę). Параўн. арэальна блізкія смал. прику́чить ’тс’, прику́чливый ’сумны, невясёлы; дакучлівы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)