дакава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. дакую́ дакуё́м
2-я ас. дакуе́ш дакуяце́
3-я ас. дакуе́ дакую́ць
Прошлы час
м. дакава́ў дакава́лі
ж. дакава́ла
н. дакава́ла
Загадны лад
2-я ас. даку́й даку́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час дакава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дакава́ць сов. докова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дакава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; ‑куём, ‑куяце; заг. дакуй; зак., каго-што.

Скончыць каванне каго‑, чаго‑н. Дакаваць падкову. Дакаваць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

докова́ть сов. дакава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даку́ць сов., см. дакава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дако́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дакаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)