дазво́л
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дазво́л |
дазво́лы |
| Р. |
дазво́лу |
дазво́лаў |
| Д. |
дазво́лу |
дазво́лам |
| В. |
дазво́л |
дазво́лы |
| Т. |
дазво́лам |
дазво́ламі |
| М. |
дазво́ле |
дазво́лах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дазво́л, -у, м.
Згода на што-н.; права зрабіць што-н., а таксама дакумент на такое права.
Д. на камандзіроўку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дазво́л, -лу м. разреше́ние ср., позволе́ние ср.;
◊ з ва́шага ~лу — с ва́шего разреше́ния
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дазво́л, ‑у, м.
Згода на што‑н.; права зрабіць, выканаць што‑н. Атрымаць дазвол. Даць дазвол. □ Ох, жыць пад панам не салодка, На ўсё павінен быць дазвол. Колас. Даніла папрасіў у Хвядоса Іванавіча дазволу і пасля другога ўрока пайшоў дамоў. Чарнышэвіч. // Разм. Дакумент на права зрабіць што‑н. Аформіць дазвол на праезд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́клапатаць, -пачу, -пачаш, -пача; вы́клапачы; -патаны; зак., што.
Дабіцца клопатамі.
В. дазвол.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ліцэ́нзія, ‑і, ж.
Спец.
1. Дазвол дзяржаўных органаў на ўвоз тавараў з-за граніцы або на вываз іх за граніцу; дакумент, у якім аформлены гэты дазвол.
2. Дазвол на выкарыстанне чаго‑н. (запатэнтаванага вынаходства і пад.); дакумент, у якім аформлены гэты дазвол.
[Лац. licentia — права, дазвол.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дозволе́ние ср., уст. дазво́л, -лу м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ліцэнзія ’дазвол дзяржаўных органаў на выкарыстанне чаго-небудзь’, відавочна, запазычана ў наш час з рус. мовы, хаця мае аналаг у ст.-бел. лиценция ’дазвол’, ’свабода’ (1603 г.), якое запазычана са ст.-польск. licencyja ’свабода, адыход ад агульных правіл, дазвол’ (XVI ст.) (Булыка, Лекс. запазыч., 40) < с.-лац. licentia ’дазвол на выкладанне ва універсітэце’ < лац. ’воля, свабода’ (Слаўскі, 4, 226–227).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ліцэ́нзія, -і, мн. -і, -зій, ж. (спец.).
1. Дазвол на права выкарыстання чаго-н., на права вырабу якой-н. прадукцыі.
Патэнтная л.
|| прым. ліцэнзі́йны, -ая, -ае.
Ліцэнзійнае пагадненне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
до́ступ, -у, м.
1. Праход, магчымасць пранікнення куды-н.
Няма доступу да крэпасці.
Д. свежага паветра ў памяшканне.
2. Дазвол на наведванне з якой-н. мэтай.
Д. наведвальнікаў у бальніцу.
Д. у архіў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)