даве́дка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
даве́дка |
даве́дкі |
| Р. |
даве́дкі |
даве́дак |
| Д. |
даве́дцы |
даве́дкам |
| В. |
даве́дку |
даве́дкі |
| Т. |
даве́дкай
даве́дкаю |
даве́дкамі |
| М. |
даве́дцы |
даве́дках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
даве́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.
1. Звесткі аб чым-н., атрыманыя кім-н. пасля пошукаў, запытання.
Звярнуцца па даведку.
Атрымаць даведку.
2. Дакумент з такімі звесткамі.
Д. з месца працы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
даве́дка ж., в разн. знач. спра́вка;
звярну́цца куды́-не́будзь за ~кай — обрати́ться куда́-ли́бо за спра́вкой;
зрабі́ць ~ку — навести́ спра́вку;
д. з ме́сца пра́цы — спра́вка с ме́ста рабо́ты;
бюро́ ~дак — спра́вочное бюро́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
даве́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.
1. Звесткі аб чым‑н., дадзеныя ці атрыманыя ў адказ на запытанне. Атрымаць даведку па тэлефоне.
2. Дакумент з такімі звесткамі. Напісаць даведку. □ Дакументаў цэлы пук: розныя квіткі, даведкі. Жычка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Даве́дка ’даведка’ (БРС). Дакладная адпаведнасць ва ўкр. мове: до́відка ’тс’. Па паходжанню гэта ўтварэнне суфіксам ‑ка ад дзеяслова *dovědati sę ’даведацца’. Спачатку *dovědъka было аддзеяслоўным nomen actionis. Параўн. рус. дове́дка ’высвятленне чаго-н.’ (Ходил к нему на доведку — гл. СРНГ, 8, 83), укр. д́овідки ’разведка, высвятленне’ («Піду на довідки, що там вони роблять» — Грынч.). Адсюль і даве́дка ’даведка’ (дакумент).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
даво́дка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.
Спец. Наданне вырабу канчатковых дакладных памераў, якасцей шляхам дадатковай апрацоўкі, падгонкі. Даведка дэталі. Даведка аконных рам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэферэ́нцыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Даведка аб ранейшай службе; водзыў.
2. У капіталістычным грамадстве — даведка аб крэдытаздольнасці якой‑н. фірмы ці асобы.
[Ад лац. referre — паведамляць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
несудзі́масць, ‑і, ж.
Адсутнасць судзімасці ў каго‑н. Даведка аб несудзімасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́мятка ’даведка, выпіска’ (Некр.). Рус. перм. вы́метка ’даведка’. Няясна. Магчыма, ад vymetati, калі гэта не вынік пераробкі выня́тка ’выпіска, даведка’ пад уплывам *выметаць. Параўн. рус. метать.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
фальшы́вы, -ая, -ае.
1. Які мае ў сабе фальш, уводзіць у зман; несапраўдны, падроблены.
Фальшывая даведка.
2. Які не адпавядае сапраўднасці, ісціне; памылковы.
Фальшывая нота.
3. Прытворны, няшчыры, крывадушны.
Фальшывае спачуванне.
Фальшывыя людзі.
|| наз. фальшы́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)