гуртавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гуртавы́ гуртава́я гуртаво́е гуртавы́я
Р. гуртаво́га гуртаво́й
гуртаво́е		 гуртаво́га гуртавы́х
Д. гуртаво́му гуртаво́й гуртаво́му гуртавы́м
В. гуртавы́ (неадуш.)
гуртаво́га (адуш.)		 гуртаву́ю гуртаво́е гуртавы́я (неадуш.)
гуртавы́х (адуш.)
Т. гуртавы́м гуртаво́й
гуртаво́ю		 гуртавы́м гуртавы́мі
М. гуртавы́м гуртаво́й гуртавы́м гуртавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гуртавы́

1. гуртово́й;

2. о́бщий; совме́стный; арте́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гуртавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Агульны, сумесны. Гуртавая праца.

2. Звязаны з гуртам (у 2 знач). Гуртавы даглядчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гурт, -а́ і -у, М -рце, мн. гурты́, -о́ў, м.

1. -у. Група людзей, натоўп.

Г. вучняў.

2. -у. Статак буйной рагатай жывёлы, авечак і пад.

На лузе г. авечак.

3. у знач. прысл. гу́ртам. Разам, сумесна; натоўпам.

Цягнуць г. воз.

Ісці г.

Бегчы г.

4. -а́. Група (у 2 знач.), якая выконвае поп- або рок-музыку.

Вядомы г.

|| памянш. гурто́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м. (да 1 і 2 знач.).

|| прым. гуртавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гуртово́й гуртавы́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)