гукара́д, -а, М -дзе, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

Рад музычных гукаў, якія размешчаны ў якой-н. паслядоўнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гукара́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гукара́д гукарады́
Р. гукара́да гукарадо́ў
Д. гукара́ду гукарада́м
В. гукара́д гукарады́
Т. гукара́дам гукарада́мі
М. гукара́дзе гукарада́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гукара́д, -да м., муз. звукоря́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гукара́д, ‑а, М ‑дзе, н.

Рад музыкальных гукаў, размешчаных у якой‑н. паслядоўнасці. Натуральны гукарад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звукоря́д муз. гукара́д, -да м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэтрахо́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

У музыцы — чатырохступенны гукарад у аб’ёме кварты.

[Грэч. tetráchordon ад tetra — у складаных словах — чатыры і chordē — струна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)