грему́чий грыму́чы;

грему́чая змея́ грыму́чая змяя́;

грему́чая ртуть хим. грыму́чая ртуць;

грему́чий газ хим. грыму́чы газ;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грыму́чы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. грыму́чы грыму́чая грыму́чае грыму́чыя
Р. грыму́чага грыму́чай
грыму́чае		 грыму́чага грыму́чых
Д. грыму́чаму грыму́чай грыму́чаму грыму́чым
В. грыму́чы (неадуш.)
грыму́чага (адуш.)		 грыму́чую грыму́чае грыму́чыя (неадуш.)
грыму́чых (адуш.)
Т. грыму́чым грыму́чай
грыму́чаю		 грыму́чым грыму́чымі
М. грыму́чым грыму́чай грыму́чым грыму́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ртуць ж., хим. ртуть;

○ грыму́чая р. — грему́чая ртуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грыму́чы, -ая, -ае.

1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум.

Грымучыя калёсы.

2. Шумны, гучны.

Г. аркестр.

○

Грымучая ртуць — выбуховае хімічнае рэчыва ў выглядзе крышталічнага белага парашку.

Грымучы газ — выбуховая сумесь вадароду з кіслародам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ртуць, ‑і, ж.

Хімічны элемент, вадкі цяжкі метал серабрыста-белага колеру.

•••

Грымучая ртуць — выбуховае хімічнае рэчыва ў выглядзе крышталічнага белага парашку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ртуть хим. ртуць, род. рту́ці ж.;

грему́чая ртуть грыму́чая ртуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змяя́, -і́, мн. зме́і і (з ліч. 2, 3, 4) змяі́, змей, ж.

Паўзун з доўгім звілістым целам, без ног, звычайна з ядавітымі зубамі.

Ядавітая з.

Грымучая з.

|| памянш. зме́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, зме́ек, ж.

|| прым. змяі́ны, -ая, -ае.

З. яд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грыму́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум. Грымучы млын. □ З гор бягуць ручаі грымучыя. Бураўкін. Грымучае полымя імкліва кацілася па лесе. Шчарбатаў. Бумажкоў акідае вачамі грымучую калону нямецкіх танкаў. Чорны.

2. Шумны, гучны. Грымучы голас. □ З грудзей нашых панясецца Вір песень грымучых І ў адзін голас зліецца, У адзін магучы. Купала.

•••

Грымучая змяя гл. змяя.

Грымучая ртуць гл. ртуць.

Грымучы газ гл. газ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змяя́ ж. змея́;

○ з.-акуля́рніца — очко́вая змея́; ко́бра;

грыму́чая з. — грему́чая змея́;

◊ прыгрэ́ць змяю́ на (сваі́х) грудзя́х — пригре́ть змею́ на (свое́й) груди́;

з. падкало́дная — змея́ подколо́дная

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змея́ змяя́, род. змяі́ ж., вужа́ка, -кі ж.;

грему́чая змея́ грыму́чая змяя́;

короле́вская змея́ карале́ўская змяя́;

очко́вая змея́ змяя́-акуля́рніца, ко́бра;

◊

пригре́ть змею́ на груди́ прыгрэ́ць змяю́ за па́зухай;

змея́ подколо́дная змяя́ падкало́дная.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)