гла́дкий прям., перен. гла́дкі;

гла́дкая доро́га гла́дкая даро́га;

гла́дкая речь гла́дкая гаво́рка;

◊

с него́ взя́тки гла́дки што з яго́ во́зьмеш;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цюль, -ю, м.

Тонкая празрыстая сятчастая тканіна (гладкая або з узорам).

|| прым. цю́левы, -ая, -ае.

Цюлевыя фіранкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гладкашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

З гладкая шэрсцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атла́с, -у, м.

Шаўковая гладкая бліскучая тканіна.

Чырвоны а.

|| прым. атла́сны, -ая, -ае.

Атласная папера (тоўстая і бліскучая). Атласная скура (перан.: мяккая, далікатная).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пано́, нескл., н.

1. Паверхня на сцяне, столі, акаймаваная рамкаю, бардзюрам, арнаментам, гладкая або з жывапіснымі, скульптурнымі відарысамі.

2. Карціна на палатне, якая пастаянна займае які-н. участак сцяны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пла́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Падоўжаная гладкая дошчачка, пласцінка.

Металічная п.

Ордэнская п. (з прымацаванай ордэнскай стужачкай).

|| памянш. пла́начка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. пла́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зля́мчыцца, ‑чыцца; зак.

Тое, што і злямцавацца. Блішчастая гладкая поўсць.. на баках ад заўсёднага ляжання злямчылася і парыжэла. Ляўданскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ацыклява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., што.

Спец. Выраўнаваць, зрабіць гладкая паверхню чаго‑н. драўлянага з дапамогай цыклі або цыклявальнага станка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гале́нь, ‑льня, м.

Абл. Стары венік без лісця; дзяркач. Маці, відаць, цэлы гай.. гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сшарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Разм. Знішчыць, сапсаваць шараваннем. Маці, відаць, цэлы гай Сярдзітых гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)