гематаге́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. гематаге́н
Р. гематаге́ну
Д. гематаге́ну
В. гематаге́н
Т. гематаге́нам
М. гематаге́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гематаге́н, -ну м. гематоге́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гематаге́н, ‑у, м.

Лякарства ад малакроўя і заняпаду сіл, у састаў якога ўваходзіць гемаглабін.

[Ад грэч. háima — кроў і génos — род.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гематоге́н фарм. гематаге́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)