Гарны́
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Гарны́ |
| Р. |
Гарно́ў |
| Д. |
Гарна́м |
| В. |
Гарны́ |
| Т. |
Гарна́мі |
| М. |
Гарна́х |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
га́рны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
га́рны |
га́рная |
га́рнае |
га́рныя |
| Р. |
га́рнага |
га́рнай
га́рнае |
га́рнага |
га́рных |
| Д. |
га́рнаму |
га́рнай |
га́рнаму |
га́рным |
| В. |
га́рны (неадуш.)
га́рнага (адуш.) |
га́рную |
га́рнае |
га́рныя (неадуш.)
га́рных (адуш.) |
| Т. |
га́рным |
га́рнай
га́рнаю |
га́рным |
га́рнымі |
| М. |
га́рным |
га́рнай |
га́рным |
га́рных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Га́рны ’ласкавы, добры, мілы’ (Нас.), ’цудоўны, добры’ (Касп.), га́рна ’добра’ (Бяльк., Жд. 2). Паводле Шанскага (1, Г, 33), бел. га́рны запазычана з укр. мовы. У самой укр. мове паходжанне гэтага слова не вельмі яснае. Гл. меркаванні ў Шанскага, там жа; Фасмера, 1, 394, Рудніцкага, 1, 575.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Нязг̌а́рны (незг̌а́рны) ’непрыгожы’ (ТС). Да га́рны ’добры, прыемны, прыгожы’ (гл.), пачатак слова прадстаўляе комплекс няз‑ < не + з, відаць, пад уплывам словазлучэнняў тыпу не з горшых, гл. нязго́ршы і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)