гарба́тая

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
ж. -
Н. гарба́тая гарба́тыя
Р. гарба́тай гарба́тых
Д. гарба́тай гарба́тым
В. гарба́тую гарба́тых (адуш.)
Т. гарба́тай
гарба́таю		 гарба́тымі
М. гарба́тай гарба́тых

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарба́тая сущ. горбу́нья, горба́тая

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарбу́н, ‑а, м.

Гарбаты чалавек; гарбатая жывёліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горба́тая сущ. гарба́тая, -тай ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарба́ч

‘гарбатая жывёліна’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарба́ч гарбачы́
Р. гарбача́ гарбачо́ў
Д. гарбачу́ гарбача́м
В. гарбача́ гарбачо́ў
Т. гарбачо́м гарбача́мі
М. гарбачы́ гарбача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

горбу́нья гарбу́ха, -хі ж., гарба́тая, -тай ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарба́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гарба́ты гарба́тая гарба́тае гарба́тыя
Р. гарба́тага гарба́тай
гарба́тае		 гарба́тага гарба́тых
Д. гарба́таму гарба́тай гарба́таму гарба́тым
В. гарба́ты (неадуш.)
гарба́тага (адуш.)		 гарба́тую гарба́тае гарба́тыя (неадуш.)
гарба́тых (адуш.)
Т. гарба́тым гарба́тай
гарба́таю		 гарба́тым гарба́тымі
М. гарба́тым гарба́тай гарба́тым гарба́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарба́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае горб (у 1 знач.). Расказвалі, што калісьці на месцы Чорнага возера стаяў вялізны палац, у якім жыў гарбаты князь. Шашкоў. // у знач. наз. гарба́ты, ‑ага, м.; гарба́тая, ‑ай, ж. Гарбун. Гарбатага толькі магіла выправіць. Прыказка.

2. Выгнуты, з гарбінкай. Гарбаты серп. □ Гарбаты тонкі нос падкрэсліваў рашучасць характару гэтага чалавека. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зад, ‑а, М ‑дзе; мн. зады, ‑оў; м.

1. Задняя частка чаго‑н.; проціл. перад. На крутым павароце зад матацыкла занесла. Б. Стральцоў. Адна хата стаяла задам у вокны другой. Чорны. // Задняя частка тулава жывёлы. [У вепра] доўгая вузкая галава з вялікім лычам.., вострая гарбатая спіна з высокім загрыўкам і вузкім задам. В. Вольскі. // Разм. Частка цела чалавека ніжэй спіны. [Кравец] быў гарбаты без гарба не ад роду: малым быўшы, зваліўся, накольнік, з вішні і ўбіў, як кажуць, ногі ў зад, не вырас. Брыль.

2. толькі мн. (зады́, ‑оў). Разм. Тое, што раней вывучана або ўсім вядома. Паўтараць зады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)