гарадавы́, -о́га, мн. -ы́я, -ы́х, м.

Ніжні чын гарадской паліцыі ў царскай Расіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарадавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гарадавы́ гарадава́я гарадаво́е гарадавы́я
Р. гарадавога́ гарадаво́й
гарадаво́е		 гарадаво́га гарадавы́х
Д. гарадавому́ гарадаво́й гарадаво́му гарадавы́м
В. гарадавы́
гарадаво́га		 гарадаву́ю гарадаво́е гарадавы́я
гарадавы́х
Т. гарадавы́м гарадаво́й
гарадаво́ю		 гарадавы́м гарадавы́мі
М. гарадавы́м гарадаво́й гарадавы́м гарадавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гарадавы́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. гарадавы́ гарадавы́я
Р. гарадаво́га гарадавы́х
Д. гарадаво́му гарадавы́м
В. гарадаво́га гарадавы́х
Т. гарадавы́м гарадавы́мі
М. гарадавы́м гарадавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гарадавы́ сущ., уст. городово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарадавы́, ‑ога, м.

Ніжні чын гарадской паліцыі ў царскай Расіі. Па дарозе [Лабановічу] папалася некалькі будак, пунктаў паліцэйскай варты, каля якіх звычайна стаялі або тупалі гарадавыя. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гарадавы́ ’гарадавы, гарадавы’ (БРС). Рус. городово́й, укр. городови́й. Паводле Шанскага (1, Г, 141), уласна рус. слова, вядомае ўжо з 1711 г. Яно ўзнікла марфолага-сінтаксічным спосабам словаўтварэння на аснове прыметніка городово́й < городовый (у помніках: городовый прикащикъ і г. д.). Бел. і ўкр. лексемы, відавочна, запазычаны з рус. мовы. Параўн. гарадаві́к.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарадаві́к, ‑а, м.

Уст. Гарадавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

городово́й​II сущ., уст. гарадавы́, -во́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарадаві́к, -ка́ м., уст., разг., см. гарадавы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гарадаві́к ’гарадавы’ (БРС). Уласна бел. форма (няма ў іншых усх.-слав. мовах), неалагізм ад больш пашыранага і вядомага ў рус., укр., бел. мовах слова гарадавы́ (рус. городово́й, укр. городови́й).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)