гало́ нескл., ср., физ. гало́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гало́ физ. гало́ нескл., ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гало́, нескл., н.

Аптычная з’ява ў форме каляровага бліскучага круга вакол Сонца або Месяца, якая ўтвараецца ў выніку пераламлення святла ў ледзяных крышталіках верхніх слаёў атмасферы. Кожная [вясёлка] красавалася, з трохі сумнай радасцю паказваючы, як яна падобна на маленькае сонечнае гало. Караткевіч.

[Фр. halo з грэч. hálōs — круг.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Галяле́ць ’блішчаць (пра ваду на лугах і палях)’ (Янк. III). Няяснае слова. Магчыма, ёсць нейкая сувязь са слав. *galo ’прагаліна і да т. п.’, але такая этымалогія застаецца вельмі гіпатэтычнай (няма дадатковых даных), хоць з семантычнага боку яе можна прыняць (*galo ’прагаліна’ — ’прагаліна, голае месца’ > ’голае месца з вадой, што блішчыць’, нарэшце, самастойны дзеяслоў галяле́ць). Трэба звярнуць увагу на тое, што *galo ў некаторых мовах (дыялектах) значыць проста ’возера’ (напр., укр. га́ло; гл. яшчэ Талстой, Геогр., 104–109).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вене́ц​I м.;

1. уст. вяно́к, -нка́ м.;

2. перен. завяршэ́нне, -ння ср., вяне́ц, -нца́ м.;

3. (царская корона) уст. каро́на, -ны ж., вяне́ц, -нца́ м.;

4. (церковный обряд венчания) вяне́ц, -нца́ м.;

5. (ореол вокруг светил) вяне́ц, -нца́ м., арэо́л, -лу м., ззя́нне, -ння ср., гало́ нескл., ср.;

◊

идти́ под вене́ц ісці́ да шлю́бу.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)