галасі́ць, -лашу́, -ло́сіш, -ло́сіць; незак.
1. Голасна плакаць, прыгаворваючы (напр., у час пахавальнага абраду).
Г. па нябожчыку.
2. перан. Ствараць гукі, падобныя на плач.
Галасіла завіруха.
|| наз. галашэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
галасі́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
галашу́ |
гало́сім |
| 2-я ас. |
гало́сіш |
гало́сіце |
| 3-я ас. |
гало́сіць |
гало́сяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
галасі́ў |
галасі́лі |
| ж. |
галасі́ла |
| н. |
галасі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
галасі́ |
галасі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
гало́сячы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
галасі́ць несов. причита́ть; голоси́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
галасі́ць, ‑лашу, ‑лосіш, ‑лосіць; незак.
1. Голасна плакаць, прыгаворваючы (пры выражэнні гора, крыўды і пад.). Раманіха, схапіўшыся рукамі за галаву, галасіла: — А сын ты мой... А што ж з табой зрабілі. Чарнышэвіч. [Сястра].. павісла мне на грудзі і галосіць: «Казічак, братка!». Васілевіч.
2. што і без дап. Уст. Выконваць абрадавыя песні-плачы (звычайна ў час пахавальнага ці вясельнага абрадаў). Галасіць на магіле.
3. Абл. Голасна крычаць, аднастайна выкрыкваць што‑н. — Тхор! Тхор! Дзяржы яго! — галосіць, Гарачка дзядзьку так і носіць, Бяжыць, тхара ён даганяе. Колас.
4. перан. Ствараць гукі, падобныя на галашэнне. Галасіла ў сотню труб Над чарапічным дахам замець. Танк.
•••
Голасам галасіць — гучна, з енкам і выкрыкамі плакаць (ад болю, вялікага гора і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Галасі́ць ’галасіць’ (БРС, Касп., Шат., Нас.), рус. голоси́ть, укр. голоси́ти. З рознымі значэннямі, якія ўваходзяць у кола семантыкі зыходнага *golsъ ’голас’, сюды адносяцца польск. głosić, чэш. hlásiti, серб.-харв. гла́сити, царк.-слав. гласити. Звязана з *golsъ ’голас’ (гл.). Слаўскі, 1, 292.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разгаласі́цца, -лашу́ся, -ло́сішся, -ло́сіцца; зак.
Пачаць моцна і доўга галасіць.
Разгаласілася ўдава.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
папагаласі́ць, -лашу́, -ло́сіш, -ло́сіць і папагало́шваць, -аю, -аеш, -ае; зак. (разм.).
Галасіць доўга, неаднаразова.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
причита́ть несов. галасі́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
не́ма, прысл.
1. Дзіка, роспачна (крычаць, галасіць, раўці і пад.).
2. Моўчкі, без слоў.
Цётка н. енчыла.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вопи́ть несов., разг. лямантава́ць, крыча́ць, галасі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)