віхля́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
віхля́нне |
віхля́нні |
| Р. |
віхля́ння |
віхля́нняў |
| Д. |
віхля́нню |
віхля́нням |
| В. |
віхля́нне |
віхля́нні |
| Т. |
віхля́ннем |
віхля́ннямі |
| М. |
віхля́нні |
віхля́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
віхля́нне ср., разг. вихля́нье
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
віхля́нне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. віхляць, віхляцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)