ві́нкель
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ві́нкель |
ві́нкелі |
| Р. |
ві́нкеля |
ві́нкеляў |
| Д. |
ві́нкелю |
ві́нкелям |
| В. |
ві́нкель |
ві́нкелі |
| Т. |
ві́нкелем |
ві́нкелямі |
| М. |
ві́нкелі |
ві́нкелях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ві́нкель м., тех. ви́нкель, науго́льник, уго́льник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ві́нкель, ‑я, м.
Спец. Лінейка ў выглядзе прамавугольнага трохвугольніка для праверкі прамых вуглоў; навугольнік.
[Ням. Winkel — вугал.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ві́нкель ’дэталь у плузе, да якой прымацоўваюцца падэшва і паліца’ (маст., Шатал.), усх.-беласт. vʼínkʼel (Смул.) ’вугольнік для вымярэння вуглоў’ (Сцяшк. МГ, Інстр. II, БРС, КТС). Укр. вінкель ’вугольнік’, рус. винкель ’тс’, польск. winkiel ’вугольнік’. Запазычана з ням. Winkel ’вугал, вугольнік’. Пра шлях запазычання меркаваць цяжка, таму што ў помніках ст.-бел. пісьменнасці слова не адзначана; у рус. літаратурнай мове яно фіксуецца з 1709 г. У бел. гаворкі лексема вінкель магла трапіць з мовы рамеснікаў (нямецкіх каланістаў) або праз польскую мову значна раней.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ви́нкель техн. ві́нкель, -ля м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
яруно́к стол. ві́нкель, -ля м., вуго́льнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уго́льник вуго́льнік, -ка м., навуго́льнік, -ка м.; (винкель) ві́нкель, -ля м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
науго́льник
1. (линейка в форме треугольника) навуго́льнік, -ка м.; (винкель) ві́нкель, -ля м.;
2. в др. знач. навуго́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)