вяшчу́ння

‘жанчына’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́ння вяшчу́нні
Р. вяшчу́нні вяшчу́нняў
Д. вяшчу́нні вяшчу́нням
В. вяшчу́нню вяшчу́нняў
Т. вяшчу́нняй
вяшчу́нняю		 вяшчу́ннямі
М. вяшчу́нні вяшчу́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшчу́ння

‘прадмет; з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́ння вяшчу́нні
Р. вяшчу́нні вяшчу́нняў
Д. вяшчу́нні вяшчу́нням
В. вяшчу́нню вяшчу́нні
Т. вяшчу́нняй
вяшчу́нняю		 вяшчу́ннямі
М. вяшчу́нні вяшчу́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяшчу́ння ж., см. вяшчу́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяшчу́ння, ‑і, ж.

Жан. да вяшчун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяшчу́н, вешчуна́, мн. вешчуны́, вешчуно́ў, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік.

В. буры.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

|| ж. вяшчу́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак і вяшчу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)