вяро́ўчына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вяро́ўчына |
вяро́ўчыны |
| Р. |
вяро́ўчыны |
вяро́ўчын |
| Д. |
вяро́ўчыне |
вяро́ўчынам |
| В. |
вяро́ўчыну |
вяро́ўчыны |
| Т. |
вяро́ўчынай
вяро́ўчынаю |
вяро́ўчынамі |
| М. |
вяро́ўчыне |
вяро́ўчынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вяро́ўчына ж., разг. кусо́к (обры́вок) верёвки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вяро́ўчына, ‑ы, ж.
Разм. Кусок, абрывак вяроўкі. Старая рабочая куртка была падпяразана вяроўчынай. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вяро́ўчына ’кавалак вяроўкі’ (КТС, Мат. Гом.), глуск. вяро́ўчына і вяроўчы́на ’тс’ (Янк. II). Да вяроўка (гл.). Утворана пры дапамозе суф. адзінкавасці ‑ін‑а.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)