вяро́ўчаны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вяро́ўчаны |
вяро́ўчаная |
вяро́ўчанае |
вяро́ўчаныя |
| Р. |
вяро́ўчанага |
вяро́ўчанай
вяро́ўчанае |
вяро́ўчанага |
вяро́ўчаных |
| Д. |
вяро́ўчанаму |
вяро́ўчанай |
вяро́ўчанаму |
вяро́ўчаным |
| В. |
вяро́ўчаны (неадуш.)
вяро́ўчанага (адуш.) |
вяро́ўчаную |
вяро́ўчанае |
вяро́ўчаныя (неадуш.)
вяро́ўчаных (адуш.) |
| Т. |
вяро́ўчаным |
вяро́ўчанай
вяро́ўчанаю |
вяро́ўчаным |
вяро́ўчанымі |
| М. |
вяро́ўчаным |
вяро́ўчанай |
вяро́ўчаным |
вяро́ўчаных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вяро́ўчаны ’вяровачны’ (КТС, К. Чорны, І. Чыгрынаў), укр. вірьовча́ний. Відавочна, утворана ад вяроўк‑а і суф. ‑ьнъ. Гл. таксама вяровачны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вяро́вачны ’зроблены з вяроўкі’ (БРС), вяро́вычный ’тс’ (Бяльк.), укр. вірьовочный, рус. верёвочный, ст.-рус. веревочный. Усходнеславянскае. Утворана ад ст.-рус. вьрвък‑а і суф. ‑ьнъ. Да вяроўка (гл.). Гл. яшчэ вяроўчаны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)