вядзьма́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вядзьма́рка вядзьма́ркі
Р. вядзьма́ркі вядзьма́рак
Д. вядзьма́рцы вядзьма́ркам
В. вядзьма́рку вядзьма́рак
Т. вядзьма́ркай
вядзьма́ркаю		 вядзьма́ркамі
М. вядзьма́рцы вядзьма́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вядзьма́рка ж. колду́нья, куде́сница, чароде́йка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вядзьма́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да вядзьмар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вядзьма́р, ведзьмара́, мн. ведзьмары́, ведзьмаро́ў, м.

Той, хто займаецца вядзьмарствам.

|| ж. вядзьма́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

колду́нья этн., перен. вядзьма́рка, -кі ж.; (волшебница) чарадзе́йка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чаровни́ца уст.

1. чараўні́ца, -цы ж.; вядзьма́рка, -кі ж.;

2. перен. чараўні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Галду́нка ’вядзьмарка’ (Шатал.). Відавочна, дыялектная змена слова *коядунка. Параўн. рус. колду́н, колдова́ть (аб рус. слове гл. Фасмер, 2, 287–288). А ці не запазычана галду́нка (< *колдунка) проста з рус. мовы (дзе колду́н і яго вытворныя вядомы вельмі шырока)?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

куде́сница

1. поэз., уст. вяшчу́нка, -кі ж.; (колдунья) вядзьма́рка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.;

2. перен. чараўні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чароде́йка

1. чарадзе́йка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.; вядзьма́рка, -кі ж.;

2. перен. чарадзе́йка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паразрыва́ць ​1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разарваць усё, многае або ўсіх, многіх. І ўсе добра памятаюць той выпадак, калі ў аднаго чалавека свіння паразрывала сваіх парасят пасля таго, як вядзьмарка палюбавалася на іх. Дамашэвіч. — Мо пачнём дабываць тол? — успамінаю. — У-у-у! — Не паразрывае нас? — Пакажы хоць, як гэта робіцца! Карпюк.

паразрыва́ць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разрыць усё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)