высо́ўвацца гл. высунуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

высо́ўвацца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. высо́ўваюся высо́ўваемся
2-я ас. высо́ўваешся высо́ўваецеся
3-я ас. высо́ўваецца высо́ўваюцца
Прошлы час
м. высо́ўваўся высо́ўваліся
ж. высо́ўвалася
н. высо́ўвалася
Загадны лад
2-я ас. высо́ўвайся высо́ўвайцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час высо́ўваючыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

высо́ўвацца несов.

1. выдвига́ться;

2. высо́вываться, выставля́ться;

1, 2 см. вы́сунуцца;

3. страд. выдвига́ться; высо́вываться; выставля́ться; см. высо́ўваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

высо́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да высунуцца.

2. Зал. да высоўваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́сунуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -нься; зак.

1. Паказацца адкуль-н.; выставіцца.

В. з акна.

2. Прасунуцца наперад.

Рота высунулася на паўкіламетра.

|| незак. высо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

высо́вываться

1. высо́ўвацца; см. вы́сунуться;

2. страд. высо́ўвацца, выстаўля́цца; см. высо́вывать.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выставля́ться

1. высо́ўвацца;

2. разг. выстаўля́цца, хвалі́цца; см. вы́ставиться;

3. страд. выстаўля́цца; высо́ўвацца; пака́звацца; выганя́цца; выма́цца; вылуча́цца; см. выставля́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выдвигаться

1. высо́ўвацца;

2. (занимать видное положение) вылуча́цца, вызнача́цца; см. вы́двинуться;

3. страд. высо́ўвацца; выця́гвацца; выстаўля́цца, ста́віцца; вылуча́цца; см. выдвига́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стырча́ць ‘тырчэць’, ‘вытыркацца, высоўвацца’ (Некр. і Байк., Рам. 6, Ян.), стырч, стырчком ‘сторч, тарчмаком’ (Ласт.), стырч ‘палявы хвошч’ (лельч., ЛА, 1). Да тырчаць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Апу́ліцца ’стаяць (сядзець) у стане нерухомасці, абыякавасці і безжыццёвасці, нагадваючы хворую курыцу’ (Янк. II), апуліць ’аслабець’ (Гайдукевіч, Працы IM, 6, 58). Балг., мак. опули ’вытрашчыць (вочы)’, опулено ’пільна’ (глядзець), чэш. pouliti, славац. púliť, ’вытрашчаць (вочы)’, укр. випулити ’вытрашчыць’. Параўн. бел. пуля́ты такі, што мае вялікія вытрашчаныя вочы’ (Янк. Мат., 79). Праслав. *puliti, відаць, азначала ’высоўвацца, выпірацца, вытрашчацца’ і звязана з і.-е. коранем *pu‑, *pou‑, *peu‑, *phu‑ ’набухаць, надувацца, уздувацца’ (Покарны, 847), які быў пашыраны дэтэрмінатывам Бернекер, 1, 100; Махэк₂, 62, 76, 341; Фасмер, 1, 240; Супрун, Веснік БДУ, 1974, 2, 20–25.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)