вы́скачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, м. і ж. (разм.).

Чалавек, які, жадаючы выслужыцца, паказаць сябе, ва ўсё ўмешваецца, які заняў прыметнае грамадскае становішча не па заслугах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́скачка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́скачка вы́скачкі
Р. вы́скачкі вы́скачак
Д. вы́скачку вы́скачкам
В. вы́скачку вы́скачак
Т. вы́скачкам вы́скачкамі
М. вы́скачку вы́скачках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́скачка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́скачка вы́скачкі
Р. вы́скачкі вы́скачак
Д. вы́скачцы вы́скачкам
В. вы́скачку вы́скачак
Т. вы́скачкай
вы́скачкаю		 вы́скачкамі
М. вы́скачцы вы́скачках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́скачка м. и ж., разг. вы́скочка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́скачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; м. і ж.

Разм.

1. Чалавек, які ўмешваецца ў любую справу з мэтай выслужыцца, звярнуць на сябе ўвагу. Аднак жа і пасля сходу парадкі не вельмі змяніліся, а яе пачалі зваць выскачкай, якая хоча кінуцца ў вочы выкладчыкам і заваяваць іх прыхільнасць. Сабаленка.

2. Той, хто не па заслугах, выпадкова заняў якую‑н. пасаду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́скачка (БРС, Яруш.), вы́скычка ’бег з падскокам’ (Бяльк.). Рус. вы́скочка ’выскачка’, укр. ви́скічка ’белка’. Ад выскачыць з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́скочка разг. вы́скачка, -кі м. и ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парвеню́, нескл., м.

Уст. зневаж. Чалавек, які прабіўся ў вышэйшыя слаі грамадства або хутка дасягнуў высокага службовага становішча; выскачка.

[Фр. parvenu.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́тычка 2 ’выскачка’ (Нас., Гарэц.). Утварэнне ад залежнага дзеепрыметніка дзеяслова вытыкаць ’высоўваць’ (гл. тыкаць) з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шалапу́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Легкадумны, дзівацкі, узбаламучаны. Сярэдняя ж сястра Клава гаварыла, што ў Марыі на дні сем пятніц, што яна выскачка, да таго яшчэ шалапутная. Гроднеў. Сыны раслі шалапутныя. Адзін рыбалкай захапіўся, другі — музыкай, трэці — паляваннем, чацвёрты мяняць усё любіў. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)