вы́пучыць гл. пучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́пучыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́пучу вы́пучым
2-я ас. вы́пучыш вы́пучыце
3-я ас. вы́пучыць вы́пучаць
Прошлы час
м. вы́пучыў вы́пучылі
ж. вы́пучыла
н. вы́пучыла
Загадны лад
2-я ас. вы́пучы вы́пучыце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́пучыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́пучыць сов., разг. вы́пучить, вы́пятить;

в. жыво́т — вы́пятить живо́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́пучыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

1. безас. Зрабіць выпуклым. Выпучыла прасценак.

2. Разм. Напяўшы, высунуць уперад; выпнуць. Выпучыць жывот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пу́чыць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыць; незак.

Уздымаць, рабіць выпуклым.

Вецер пучыць брызент.

|| незак. успу́чыць, -ыць і вы́пучыць, -ыць.

|| наз. пу́чанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выпу́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выпучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пучаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выпучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выпу́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпучваць — выпучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пучаны разг. вы́пученный, вы́пяченный; см. вы́пучыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выпу́чваць несов., разг. выпу́чивать, выпя́чивать; см. вы́пучыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)