вы́паўзень, -зня, мн. -зні, -зняў, м.
Тое, што і выпоўзіны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́паўзень
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́паўзень |
вы́паўзні |
| Р. |
вы́паўзня |
вы́паўзняў |
| Д. |
вы́паўзню |
вы́паўзням |
| В. |
вы́паўзня |
вы́паўзняў |
| Т. |
вы́паўзнем |
вы́паўзнямі |
| М. |
вы́паўзні |
вы́паўзнях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вы́паўзень, -зня м., см. вы́паўзак 2
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́паўзень, ‑зня, м.
Тое, што і выпаўзак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́паўзень ’змеянё’ (Касп.). Рус. пск., смал. вы́ползень вужавінне’. Утварэнне ад выпаўзці (гл. паўзці) з дапамогай суф. ‑ень.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
подколо́дный / подколо́дная змея́ фольк., бран. гад падкало́дны (папаўзу́чы); га́дзіна падкало́дная; вужа́ка зякра́тая; вы́паўзень змяі́ны; по́гань чарава́тая.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
смарка́ты, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Такі, у якога цякуць з носа смаркачы. Малыя, галапузыя, брудныя, смаркатыя дзеці наперабой крычалі есці. Арабей. // Запэцканы смаркачамі. Малыя з чырвонымі смаркатымі насамі ляпілі бабу. Сачанка.
2. перан. Зневаж. Малы, малады; нязначны, няўмелы. [Тарас Тарасавіч:] — Разганю я вашу к[а]мпанію, жаніхі смаркатыя. Асіпенка. — Ах ты, выпаўзень смаркаты, — як бы і не злосна загаварыў Асцюк, — красці вучышся? Марціновіч. / у знач. наз. смарка́ты, ‑ага, м. — Ідзі, ідзі, смаркаты! — махнула вёдрамі Касмініха. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)