вынахо́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вынахо́дніца вынахо́дніцы
Р. вынахо́дніцы вынахо́дніц
Д. вынахо́дніцы вынахо́дніцам
В. вынахо́дніцу вынахо́дніц
Т. вынахо́дніцай
вынахо́дніцаю		 вынахо́дніцамі
М. вынахо́дніцы вынахо́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вынахо́дніца ж. изобрета́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вынахо́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да вынаходнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вынахо́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вынайшаў што-н.

Нарада вынаходнікаў і рацыяналізатараў.

|| ж. вынахо́дніца, -ы, -ніц.

|| прым. вынахо́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

изобрета́тельница вынахо́дніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)