выбры́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёл).
2. перан. Гарэзіць, дурэць.
|| аднакр. вы́брыкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. вы́брык, -у, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
выбры́кваць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
выбры́кваю |
выбры́кваем |
| 2-я ас. |
выбры́кваеш |
выбры́кваеце |
| 3-я ас. |
выбры́квае |
выбры́кваюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
выбры́кваў |
выбры́квалі |
| ж. |
выбры́квала |
| н. |
выбры́квала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
выбры́квай |
выбры́квайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
выбры́кваючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выбры́кваць несов., разг.
1. (о животных) взбры́кивать, резви́ться;
2. перен. озорнича́ть, шали́ть, прока́зничать
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выбры́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёлу). Цяпер ён [Андрэй] выразна бачыў, як цялё выбрыквала і кідалася ўбакі, а дзяўчына, тузаючы за вяроўку, зрывала яго скокі. Дуброўскі.
2. перан. Гарэзіць, дурэць. [Караневіч:] [У моладзі] ногі лёгкія, галава таксама, — чаму ім не выбрыкваць. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́брык, -у, мн. -і, -аў, м. (разм.).
1. гл. выбрыкваць.
2. Учынак, які супярэчыць агульнапрынятым нормам паводзін.
Гэта ўсё яго выбрыкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́брыкнуць сов., однокр., разг. взбрыкну́ть; см. выбры́кваць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́брыкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да выбрыкваць (у 1 знач.). Адзін худы, кашлаты конік бесперастанку цягаўся па поплаве — то кусане каго-небудзь, то заразліва выбрыкне. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпужну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
Разм. Тое, што і прыпужаць. Малы ж ізноў сваё — не хоча апранацца, Выбрыкваць, уцякаць пачаў, хавацца. Зноў тыя ж захады прынятыя былі, — Міліцыяй малога прыпужнула. Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́брыкі, ‑аў; адз. выбрык, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрыкваць — выбрыкнуць.
2. Разм. Нечаканыя ўчынкі, якія супярэчаць агульным правілам паводзін. [Сямён:] — Несумненна, гэта хлапецкі выбрык, гэта азначае: што хачу, тое і скажу, ніхто мне не ўказчык. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́брык ’выхадка’ (БРС), вы́брыкі ’дзіўныя паводзіны, фокусы’ (Цых.), укр. вибрик ’выхадка, жарт; скок’, польск. wybryk ’падскок, выхадка’. Параўн. выбры́кваць ’падскокваць’ (да брыкаць), на значэнне бел. і ўкр. слоў, магчыма, уплывала польск., параўн. рус. курск. ехать выбриком ’ехаць галопам’, данск. вы́брики ’брыканне’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)