вы́брык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́брык |
вы́брыкі |
| Р. |
вы́брыку |
вы́брыкаў |
| Д. |
вы́брыку |
вы́брыкам |
| В. |
вы́брык |
вы́брыкі |
| Т. |
вы́брыкам |
вы́брыкамі |
| М. |
вы́брыку |
вы́брыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вы́брык, -у, мн. -і, -аў, м. (разм.).
1. гл. выбрыкваць.
2. Учынак, які супярэчыць агульнапрынятым нормам паводзін.
Гэта ўсё яго выбрыкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́брык, -ку м., разг. проде́лка ж., вы́ходка ж., вы́пад; фо́ртель; худо́жество ср.;
гэ́та ўсё яго́ ~кі — э́то всё его́ проде́лки (вы́ходки, худо́жества)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́брык ’выхадка’ (БРС), вы́брыкі ’дзіўныя паводзіны, фокусы’ (Цых.), укр. вибрик ’выхадка, жарт; скок’, польск. wybryk ’падскок, выхадка’. Параўн. выбры́кваць ’падскокваць’ (да брыкаць), на значэнне бел. і ўкр. слоў, магчыма, уплывала польск., параўн. рус. курск. ехать выбриком ’ехаць галопам’, данск. вы́брики ’брыканне’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выбры́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёл).
2. перан. Гарэзіць, дурэць.
|| аднакр. вы́брыкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. вы́брык, -у, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
выбрык, выхадка, капрыз, штука; вымудры (мн., разм.); антраша, фартэль (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
фо́рталь, -ю, мн. -і, -яў, м. (разм.).
Лоўкая выхадка, нечаканы выбрык.
Выкінуць ф.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ду́расць, -і, ж.
1. Разумовая тупасць, абмежаванасць.
Па ўласнай дурасці трапіў у бяду.
2. мн. -і, -ей. Неабдуманы ўчынак, дзівацкі выбрык.
За ёй вадзіліся розныя дурасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́брыкі, ‑аў; адз. выбрык, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрыкваць — выбрыкнуць.
2. Разм. Нечаканыя ўчынкі, якія супярэчаць агульным правілам паводзін. [Сямён:] — Несумненна, гэта хлапецкі выбрык, гэта азначае: што хачу, тое і скажу, ніхто мне не ўказчык. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)