ву́шлы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ву́шлы |
ву́шлая |
ву́шлае |
ву́шлыя |
| Р. |
ву́шлага |
ву́шлай
ву́шлае |
ву́шлага |
ву́шлых |
| Д. |
ву́шламу |
ву́шлай |
ву́шламу |
ву́шлым |
| В. |
ву́шлы (неадуш.)
ву́шлага (адуш.) |
ву́шлую |
ву́шлае |
ву́шлыя (неадуш.)
ву́шлых (адуш.) |
| Т. |
ву́шлым |
ву́шлай
ву́шлаю |
ву́шлым |
ву́шлымі |
| М. |
ву́шлым |
ву́шлай |
ву́шлым |
ву́шлых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ву́шлы ’растаропны’ (Мат. Гом.); ’знаходлівы, хітры’ (Цых.). Хутчэй за ўсё запазычана з рус. ушлый ’пранырлівы’, дзеепрыметнік ад уйти ’пайсці’, раней таксама ’пазбегнуць’; параўн. утвораныя ад таго ж кораня по́шлы ’моцны, дужы’, няпо́шлы ’нямоглы’ (Панюціч, Лексіка, 81), нядо́шлы ’тс’ і пад. Сюды ж, відаць, і ву́жлы ’праворны, спрытны’ (Яўс.) праз народна-этымалагічнае збліжэнне з вуж.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вушла́ты(й) ’аблавухі’ (міёр., Нар. сл.). Ад незафіксаванага *вушлы ’вушы’ па тыпу прыметнікаў барадаты, насаты і пад.; параўн. макед. ушла ’аблавухая жанчына’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)