во́жык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Невялікі звярок з доўгімі вострымі іголкамі на спіне і баках.

2. Мужчынская прычоска ў выглядзе коратка абстрыжаных стаячых валасоў.

Стрыгчыся пад вожыка.

|| прым. во́жыкавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́жык

‘прычоска’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. во́жык
Р. во́жыка
Д. во́жыку
В. во́жык
Т. во́жыкам
М. во́жыку

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́жык

‘жывёла’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́жык во́жыкі
Р. во́жыка во́жыкаў
Д. во́жыку во́жыкам
В. во́жыка во́жыкаў
Т. во́жыкам во́жыкамі
М. во́жыку во́жыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́жык м.

1. ёж, ёжик;

2. разг. (вид причёски) ёжик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́жык, ‑а, м.

1. Невялікі звярок атрада насякомаедных, спіна і бакі якога пакрыты доўгімі вострымі іголкамі. На сцежку з-за сасны, вакол якой ляжала шмат галля, выкаціўся, пыхкаючы і шоргаючы сваімі іголкамі, маленькі вожык. В. Вольскі.

2. Разм. Мужчынская кароткая стрыжка. Пастрыгчыся пад вожыка.

3. у знач. прысл. во́жыкам. Разм. Аб валасах, якія стаяць тырчком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вожык (БРС, Нас., КТС, Шат., Касп.). Рус. ёж, укр. їж, ст.-рус. ожь, ожик, польск. jeż, каш. jež, в.-луж. jěž, н.-луж. jež, чэш. ježek, серб.-харв. је̑ж, славен. jež, балг., макед. еж. Прасл. ezi̯o. Роднасныя: літ. ežỹs, лат. ezis ’вожык’, ст.-в.-ням. igil (н.-в.-ням. Igel) ’вожык’, арм. ozni, грэч. ἐχῖνος ’вожык’. Далей, магчыма, роднасна грэч. ἔχις ’змяя’, арм. iž ’тс’, ст.-інд. áhi ’змяя’, г. зн. першапачаткова гэта была табуістычная назва ’пажыральнік змей’ (Петарсан, Kelt. Gr., 1, 99; Покарны, 144, 292 і наст.; Голуб-Копечны, 153; Фасмер, 2, 10; Махэк₂, 226; Слаўскі, 1, 572 і наст.). Другія даследчыкі асноўным значэннем протасл. ezi̯o лічаць ’калючы’ і ўзводзяць да і.-е. кораня *egh‑ ’калоць, пракалоць’ (Бернекер, 266 і наст.; Праабражэнскі, 1, 212 і наст.; Машынскі, JP, 37, 299; Шанскі, 1, Д, 252; там жа падрабязна гл. літаратуру). Аб пачатковым о‑ ва ўсходнеславянскіх мовах гл. Шахматаў, Очерк, 141; Ільінскі, Slavia, 2, 232 і наст.; Бернштейн, Фонетика, 225 і наст.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

во́жык-ры́ба

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. во́жык-ры́ба во́жык-ры́бы
Р. во́жык-ры́бы во́жык-рыб
Д. во́жык-ры́бе во́жык-ры́бам
В. во́жык-ры́бу во́жык-рыб
Т. во́жык-ры́бай
во́жык-ры́баю		 во́жык-ры́бамі
М. во́жык-ры́бе во́жык-ры́бах

Крыніцы: krapivabr2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́жык-ры́ба (род. во́жыка-ры́бы) ж., зоол. ёж-ры́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́жык-ры́ба, вожыка-рыбы, ж.

Рыба сямейства двухзубых, якая мае шарападобнае цела, пакрытае шыпамі, як у вожыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малю́сенькі, -ая, -ае.

Вельмі маленькі.

М. вожык.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)