ве́чнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ве́чнік |
ве́чнікі |
| Р. |
ве́чніка |
ве́чнікаў |
| Д. |
ве́чніку |
ве́чнікам |
| В. |
ве́чніка |
ве́чнікаў |
| Т. |
ве́чнікам |
ве́чнікамі |
| М. |
ве́чніку |
ве́чніках |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ве́чнік 1 (арго) ’вязень, асуджаны на пажыццёвае зняволенне’ (БРС). Запазычана з рус. вечник ’тс’ (< вечный).
Вечнік 2 ’вечны мучыцель сялян’ (лід., Карл.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад ве́чны (гл.) і суф. ‑ikъ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)