веснаве́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
веснаве́й |
веснаве́і |
| Р. |
веснаве́ю |
веснаве́яў |
| Д. |
веснаве́ю |
веснаве́ям |
| В. |
веснаве́й |
веснаве́і |
| Т. |
веснаве́ем |
веснаве́ямі |
| М. |
веснаве́і |
веснаве́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
веснаве́й, -ве́ю м., поэт. весе́нний ве́тер
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
веснаве́й, ‑ю, м.
Паэт. Веснавы вецер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Веснавей (паэт.) ’веснавы вецер’ (КТС) — новаўтварэнне ад вясна́ (гл.) і вей (< веяць). Сюды ж веснавейны, веснавеяць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)