веснаве́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
веснаве́й |
веснаве́і |
| Р. |
веснаве́ю |
веснаве́яў |
| Д. |
веснаве́ю |
веснаве́ям |
| В. |
веснаве́й |
веснаве́і |
| Т. |
веснаве́ем |
веснаве́ямі |
| М. |
веснаве́і |
веснаве́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
веснаве́й, -ве́ю м., поэт. весе́нний ве́тер
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
веснаве́й, ‑ю, м.
Паэт. Веснавы вецер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Веснавей (паэт.) ’веснавы вецер’ (КТС) — новаўтварэнне ад вясна́ (гл.) і вей (< веяць). Сюды ж веснавейны, веснавеяць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ДЗЕРУЖЫ́НСКІ Авяр’ян Сафонавіч
(н. 10.6.1919, в. Хляўно Кармянскага р-на Гомельскай вобл.),
бел. паэт. Скончыў Камуніст. ін-т журналістыкі ў Мінску (1941). Працаваў у прэсе, з 1949 у выд-ве «Беларусь», з 1972 у выд-ве «Мастацкая літаратура», у 1981—84 у выд-ве «Юнацтва». Друкуецца з 1939. Першы зб. вершаў «Песні маладосці» (1959). Піша пераважна для дзяцей: зб-кі «Цуды ёсць на свеце» (1960), «Дзе жыве зіма» (1962), «Кую-кую ножку» (1967), «Смешкі і пацешкі» (1968), «Чабарок» (1970), «Конікі-будаўнікі» (1977), «Касмічны агарод» (1981), «Працалюбы» (1987) і інш. Аўтар тэкстаў песень «Мінскі вальс», «Дзявочая лірычная», «Беларусь» і інш., песні «Мяцеліца» і «Сабірайся ў госці, мой дзядок» сталі народнымі.
Тв.:
Добры ветрык. Мн., 1969;
Вяселікі: Выбранае. Мн., 1979;
Бярозавы вецер: Лірыка і гумар. Мн., 1990;
Веснавей. Мн., 1994;
Азбукі. Мн., 1997.
І.У.Саламевіч.
т. 6, с. 107
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)