ве́рніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ве́рніца |
ве́рніцы |
| Р. |
ве́рніцы |
ве́рніц |
| Д. |
ве́рніцы |
ве́рніцам |
| В. |
ве́рніцу |
ве́рніц |
| Т. |
ве́рніцай
ве́рніцаю |
ве́рніцамі |
| М. |
ве́рніцы |
ве́рніцах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Чалавек, які верыць у існаванне Бога; веруючы.
|| ж. ве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. ве́рніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́рующая сущ., рел. ве́руючая, -чай ж., ве́рніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)