ве́рніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ве́рніца ве́рніцы
Р. ве́рніцы ве́рніц
Д. ве́рніцы ве́рніцам
В. ве́рніцу ве́рніц
Т. ве́рніцай
ве́рніцаю		 ве́рніцамі
М. ве́рніцы ве́рніцах

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які верыць у існаванне Бога; веруючы.

|| ж. ве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. ве́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

worshipper [ˈwɜ:ʃɪpə] n.

1. пакло́ннік; пакло́нніца

2. ве́рнік; ве́рніца; прыхаджа́нін; прыхаджа́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ве́рующая сущ., рел. ве́руючая, -чай ж., ве́рніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Gläubige

sub m, f -n, -n ве́рнік, ве́рніца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

believer

[bɪˈli:vər]

n.

1) асо́ба, яка́я ве́рыць

2) ве́рнік -а m., ве́рніца f.

3) пасьлядо́ўнік -а m., пасьлядо́ўніца f. (не́йкае ідэ́і)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)