Ве́рбніца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ве́рбніца
Р. Ве́рбніцы
Д. Ве́рбніцы
В. Ве́рбніцу
Т. Ве́рбніцай
Ве́рбніцаю
М. Ве́рбніцы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́рбніца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ве́рбніца
Р. ве́рбніцы
Д. ве́рбніцы
В. ве́рбніцу
Т. ве́рбніцай
ве́рбніцаю
М. ве́рбніцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́рбніца ж., церк. ве́рбное воскресе́нье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́рбніца, ‑ы, ж.

Разм. Вербная нядзеля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́рбный ве́рбны;

ве́рбная суббо́та церк. Ве́рбная субо́та;

ве́рбное воскресе́нье церк. Ве́рбная нядзе́ля, Ве́рбніца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тарбі́чыцца (тырбі́чыцца) ’спрабаваць уціснуцца (у натоўп, зараслі і пад.)’ (васіл., Лаўшук, вусн. паведамл.), торбі́чыць ’скідаць’ у прымаўцы: прыдзе вербіч (= вербніца), то кожуха торбіч (ТС, тлумачэнне ’апранаць’, відаць, памылковае); сюды ж, магчыма, і торбу́ць — выклічнік да ’кінуць, скінуць’: торбуць ту просцілку (ТС). Параўн. рус. смален. тарбува́ть ’гнаць коней з пашы’ (Дабравольскі), паводле Фасмера (4, 23), няяснае па паходжанні. Цьмяныя словы, магчыма, звязаны з тарабічыць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)