ваява́ць, ваю́ю, ваю́еш, ваю́е; ваю́й; незак.
1. Весці вайну, удзельнічаць у вайне, змагацца.
В. да перамогі.
В. з недахопамі (перан.: змагацца).
2. перан. Сварыцца, буяніць.
Напіўся, вось і ваюе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ваява́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
ваю́ю |
ваю́ем |
| 2-я ас. |
ваю́еш |
ваю́еце |
| 3-я ас. |
ваю́е |
ваю́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
ваява́ў |
ваява́лі |
| ж. |
ваява́ла |
| н. |
ваява́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
ваю́й |
ваю́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
ваю́ючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ваява́ць несов.
1. воева́ть; сража́ться, дра́ться;
2. перен. (добиваться чего-л.) боро́ться, би́ться;
3. разг. ссо́риться, враждова́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ваява́ць, ваюю, ваюеш, ваюе; незак.
1. Весці вайну супроць каго‑н. Ваяваць да перамогі. // Прымаць удзел у вайне. У імперыялістычную вайну Васіль Хамутоўскі ваяваў з Грыбоўскім у адной часці, жыў у адным акопе. Курто. Брэсцкая зямля ашаламіла разбэшчаных захопнікаў: ваявалі жывыя і мёртвыя, руіны стралялі ва ўпор. «Звязда».
2. перан.; з кім-чым. Змагацца, імкнуцца пераадолець што‑н.; дамагацца ажыццяўлення чаго‑н. З першых жа дзён Максіму прыйшлося ваяваць з сялянскаю кансерватыўнасцю, з неарганізаванасцю клінкоўскіх хлопцаў. Колас. Здалося, што машына пайшла трошкі лягчэй: некалькі кіламетраў можна праехаць, а там зноў прыйдзецца ваяваць са снегам. Кулакоўскі. Ваяваць за якасць работы з механізатарамі .. Ўладзіміру Верамейчыку давялося ўсё лета. Дуброўскі.
3. Разм. Сварыцца; варагаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ваява́ць. Рус. воева́ть, укр. воюва́ти і г. д. Да групы слоў вайна́, воін (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
партыза́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак. (разм.).
Быць партызанам, ваяваць, знаходзіцца ў партызанскім атрадзе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
воева́ть несов., прям., перен. ваява́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
враждова́ть несов. варагава́ць; (воевать) ваява́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адваява́ць, -ваю́ю, -ваю́еш, -ваю́е; -ваю́й; -ваява́ны; зак.
1. каго-што. Вярнуць у барацьбе, у вайне.
А. сваю зямлю ў захопнікаў.
2. перан. Дамагчыся чаго-н. настойлівасцю.
А. пераходны сцяг.
3. Кончыць ваяваць (разм.).
Салдат сваё адваяваў.
4. Пазбавіцца сілы, моцы ваяваць (разм.).
Я ўжо стары, сваё адваяваў.
|| незак. адваёўваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
папаваява́ць, ‑ваюю, ‑ваюеш, ‑ваюе; зак.
Разм. Ваяваць доўга, неаднаразова.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)