варэ́ннік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
варэ́ннік |
варэ́ннікі |
| Р. |
варэ́нніка |
варэ́ннікаў |
| Д. |
варэ́нніку |
варэ́ннікам |
| В. |
варэ́ннік |
варэ́ннікі |
| Т. |
варэ́ннікам |
варэ́ннікамі |
| М. |
варэ́нніку |
варэ́нніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Варэ́нік ’варэнік’ (Янк. Мат., БРС, Яруш., Шат., Сцяшк. МГ), таксама вярэ́нек, варэ́ннік (Гарэц., Юрч.). Рус. варе́ник, укр. варе́ник. Утварэнне ад *varenъ ’вараны’ суфіксам *‑ikъ. Усё да вары́ць (гл.). Форма вярэ́нік, відаць, гіперкарэктная.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)