вандро́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вандро́ўнік вандро́ўнікі
Р. вандро́ўніка вандро́ўнікаў
Д. вандро́ўніку вандро́ўнікам
В. вандро́ўніка вандро́ўнікаў
Т. вандро́ўнікам вандро́ўнікамі
М. вандро́ўніку вандро́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандро́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, вядзе неаседлы спосаб жыцця; качэўнік.

|| ж. вандро́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вандро́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вандро́ўнік м.

1. путеше́ственник, пу́тник;

2. (человек, странствующий пешком) стра́нник; скита́лец;

3. см. качэ́ўнік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўнік, ‑а, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае. Вось у гэтае мястэчка і накіраваліся нашы вандроўнікі — Лабановіч і Садовіч. Колас.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, пастаянна знаходзіцца ў дарозе. Міхаіл Сярмяжка лічыць, што яго шлях будаўніка-вандроўніка не надта доўгі. Дадзіёмаў.

3. Той, хто вядзе неаселы спосаб жыцця; качэўнік. Жывёлаводы-вандроўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марапла́вец, -ла́ўца, мн. -ла́ўцы, -ла́ўцаў, м.

Вандроўнік па морах.

|| прым. марапла́вальны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падаро́жнік

‘вандроўнік’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. падаро́жнік падаро́жнікі
Р. падаро́жніка падаро́жнікаў
Д. падаро́жніку падаро́жнікам
В. падаро́жніка падаро́жнікаў
Т. падаро́жнікам падаро́жнікамі
М. падаро́жніку падаро́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандро́вец, -ро́ўца м., разг., см. вандро́ўнік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

калі́ка

‘вандроўнік’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. калі́ка калі́кі
Р. калі́кі калі́к
Д. калі́ку калі́кам
В. калі́ку калі́к
Т. калі́кам калі́камі
М. калі́ку калі́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандро́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да вандроўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калі́ка

‘вандроўнік’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. калі́ка калі́кі
Р. калі́кі калі́к
Д. калі́цы калі́кам
В. калі́ку калі́к
Т. калі́кай
калі́каю		 калі́камі
М. калі́цы калі́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)