валаскі́, -ко́ў мн., уменьш.-ласк. волоски́, волосёнки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валасо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. валасо́к валаскі́
Р. валаска́ валаско́ў
Д. валаску́ валаска́м
В. валасо́к валаскі́
Т. валаско́м валаска́мі
М. валаску́ валаска́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

волосёнки мн., уменьш.-ласк. валаскі́, -ко́ў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́йка

‘валаскі на краю павек’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́йка ве́йкі
Р. ве́йка ве́ек
Д. ве́йку ве́йкам
В. ве́йка ве́йкі
Т. ве́йкам ве́йкамі
М. ве́йку ве́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пух, -у, м.

1. Мяккія і тонкія валаскі пад пер’ем птушак, шэрсцю жывёл.

Гусіны п.

Казіны п.

2. Тонкія лёгкія валаскі на скуры твару, на целе.

П. на твары ў дзіцяці.

3. Тоненькія валаконцы на раслінах, пладах.

Тапаліны п.

◊

Ні пуху ні пер’я (разм.) — пажаданне ўдачы.

У пух і прах (разм.) — зусім, канчаткова.

Разбіць у пух і прах.

|| памянш. пушо́к, -шку́, м. Над верхняй губой прабіваецца п.

|| прым. пухо́вы, -ая. -ае (да 1 знач.).

Пуховая хустка (з казінага пуху).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ако́т ’валаскі з каласкоў збожжавых культур’ (Шат.). Гл. акоцце.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рутэ́ній, ‑ю, м.

Хімічны элемент — шэры, лёгкі, тугаплаўкі метал плацінавай групы, з якога вырабляюцца валаскі для лямп напальвання.

[Ад лац. ruthenus — рускі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́йкі, веек; адз. вейка, ‑а, н.

Валаскі на краю павек. Густыя вейкі прыкрылі карыя з непатушаным у глыбіні мяккім святлом вочы. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перыстакры́лы, ‑ая, ‑ае.

1. З перыстымі крыламі. Перыстакрылыя насякомыя.

2. у знач. наз. перыстакры́лыя, ‑ых. Сямейства жукоў, якія маюць па краях крылаў доўгія тонкія валаскі, што нагадваюць пер’е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валасо́к, ‑ска, м.

1. Памянш. да волас (у 1 знач.); маленькі, кароткі волас.

2. Ніткападобныя варсінкі на скурцы раслін. Каранёвыя валаскі.

3. Тонкая металічная ніць, дроцік у якім‑н. прыборы, механізме. Валаскі [лямпачак] былі распалены як след, да жоўтага колеру, але апарат чамусьці маўчаў. Краўчанка.

•••

Вісець (ліпець) на валаску (на павуцінцы) гл. вісець.

На валасок (валаску) ад смерці — вельмі блізка ад смерці. Не раз выпадала быць на валаску ад смерці. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)