валаскі́, -ко́ў мн., уменьш.-ласк. волоски́, волосёнки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ВАЛАСКІ́ ў раслін, адна- або шматклетачныя вырасты эпідэрмісу. Розныя па форме, памерах і будове. Ахоўваюць расліны ад ваганняў т-ры і страты вільгаці (характэрна для высакагорных і пустынных раслін), назапашваюць ваду ў час засухі, служаць для абароны ад шкоднікаў і хвароб, распаўсюджвання пладоў і насення (напр., у адуванчыка, бавоўніку, таполяў). Кручкападобныя валаскі ўтрымліваюць сцёблы лазячых раслін на апоры (напр., у хмеля, фасолі). Каранёвыя валаскі і валаскі-лускавінкі эпіфітаў служаць для паглынання вады і глебавых раствораў. Залозістыя валаскі — органы выдзялення, якія выпускаюць эфірныя алеі або стрававальныя сокі (у насякомаедных раслін).
т. 3, с. 473
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
валасо́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
валасо́к |
валаскі́ |
| Р. |
валаска́ |
валаско́ў |
| Д. |
валаску́ |
валаска́м |
| В. |
валасо́к |
валаскі́ |
| Т. |
валаско́м |
валаска́мі |
| М. |
валаску́ |
валаска́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
волосёнки мн., уменьш.-ласк. валаскі́, -ко́ў;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ве́йка
‘валаскі на краю павек’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ве́йка |
ве́йкі |
| Р. |
ве́йка |
ве́ек |
| Д. |
ве́йку |
ве́йкам |
| В. |
ве́йка |
ве́йкі |
| Т. |
ве́йкам |
ве́йкамі |
| М. |
ве́йку |
ве́йках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пух, -у, м.
1. Мяккія і тонкія валаскі пад пер’ем птушак, шэрсцю жывёл.
Гусіны п.
Казіны п.
2. Тонкія лёгкія валаскі на скуры твару, на целе.
П. на твары ў дзіцяці.
3. Тоненькія валаконцы на раслінах, пладах.
Тапаліны п.
◊
Ні пуху ні пер’я (разм.) — пажаданне ўдачы.
У пух і прах (разм.) — зусім, канчаткова.
Разбіць у пух і прах.
|| памянш. пушо́к, -шку́, м. Над верхняй губой прабіваецца п.
|| прым. пухо́вы, -ая. -ае (да 1 знач.).
Пуховая хустка (з казінага пуху).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ако́т ’валаскі з каласкоў збожжавых культур’ (Шат.). Гл. акоцце.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рутэ́ній, ‑ю, м.
Хімічны элемент — шэры, лёгкі, тугаплаўкі метал плацінавай групы, з якога вырабляюцца валаскі для лямп напальвання.
[Ад лац. ruthenus — рускі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ве́йкі, веек; адз. вейка, ‑а, н.
Валаскі на краю павек. Густыя вейкі прыкрылі карыя з непатушаным у глыбіні мяккім святлом вочы. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перыстакры́лы, ‑ая, ‑ае.
1. З перыстымі крыламі. Перыстакрылыя насякомыя.
2. у знач. наз. перыстакры́лыя, ‑ых. Сямейства жукоў, якія маюць па краях крылаў доўгія тонкія валаскі, што нагадваюць пер’е.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)