біту́мы, ‑аў; адз. бітум, ‑у, м.

Агульная назва цвёрдых, вадкіх і газападобных смалістых рэчываў ці прадуктаў іх перапрацоўкі.

[Ад лац. bitumen — горная смала.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бі́тум

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бі́тум бі́тумы
Р. бі́туму бі́тумаў
Д. бі́туму бі́тумам
В. бі́тум бі́тумы
Т. бі́тумам бі́тумамі
М. бі́туме бі́тумах

Іншыя варыянты: біту́м.

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

біту́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. біту́м біту́мы
Р. біту́му біту́маў
Д. біту́му біту́мам
В. біту́м біту́мы
Т. біту́мам біту́мамі
М. біту́ме біту́мах

Іншыя варыянты: бі́тум.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

біту́м,

гл. бітумы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бітуміно́зны, ‑ая, ‑ае.

Які ўтрымлівае ў сабе бітумы. Бітумінозныя пароды. Бітумінозныя сланцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)