бязбо́жніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бязбо́жніца бязбо́жніцы
Р. бязбо́жніцы бязбо́жніц
Д. бязбо́жніцы бязбо́жніцам
В. бязбо́жніцу бязбо́жніц
Т. бязбо́жніцай
бязбо́жніцаю		 бязбо́жніцамі
М. бязбо́жніцы бязбо́жніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бязбо́жніца ж. безбо́жница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бязбо́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да бязбожнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязбо́жнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які не верыць у Бога, адмаўляе яго існаванне.

|| ж. бязбо́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. бязбо́жніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безбо́жница бязбо́жніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нечести́вица грэ́шніца, -цы ж., пага́нка, -кі ж., бязбо́жніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)