бунта́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бунта́рка бунта́ркі
Р. бунта́ркі бунта́рак
Д. бунта́рцы бунта́ркам
В. бунта́рку бунта́рак
Т. бунта́ркай
бунта́ркаю		 бунта́ркамі
М. бунта́рцы бунта́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бунта́рка бунта́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунта́рка ж. бунта́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунта́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да бунтар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бунта́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Удзельнік бунту¹.

2. перан. Неспакойны чалавек, які пратэстуе супраць чаго-н., заклікае да рашучых дзеянняў, да перавароту ў чым-н.

|| ж. бунта́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. бунта́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бунтаўшчы́ца ж. бунтовщи́ца, бунта́рка, смутья́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)