бра́нтка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бра́нтка |
бра́нткі |
| Р. |
бра́нткі |
бра́нтак |
| Д. |
бра́нтцы |
бра́нткам |
| В. |
бра́нтку |
бра́нткі |
| Т. |
бра́нткай
бра́нткаю |
бра́нткамі |
| М. |
бра́нтцы |
бра́нтках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бра́нтка ж., уст. (в ружье) по́лка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Бра́нтка ’брамка ў стрэльбе’, ’штыфтык, на які надзяецца пістон’ (БРС). Сюды ж і бра́мка (гл.) ’тс’. Запазычанне з польск. brandka, brantka ’тс’ (< ням. Brandröhre або Brandruthe, Варш. сл. 1, 200). Укр. бра́нтка ’тс’ < польск. < ням., Шалудзька, Нім, 22.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бра́мка ’штыфтык у стрэльбе, на які надзяецца пістон’ (Некр., Арх. Бяльк., слонім.). Бясспрэчна, дээтымалагізаванае слова (асацыяцыя да бра́ма, бра́мка ’вароты, фортка’). Па паходжанню тое ж самае, што і бра́нтка (гл.) < польск. Краўчук, БЛ, 1975, 7, 66.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)